Güneş yüzü görmedi kalbim
Ne ısındım ne de bir aydınlık oldu beni saran
Sanki karanlıklar içinde boğuldum
Sesimi duyuramadım
Güneşsizlikte üşüdü içim
Titredim, dayanmaya çalıştım
Işıksız gecelerimde kendimle hesaplaştım
Keşkelerimle oturup sohbet ettim
Pişmanlığımla bir kavgaya tutuştum
Haklı çıkmasını istemedim hiç
İyikilerimse zaten çoktan uçup gitmişti kalbimin kanat çırpan kuşlarıyla birlikte
Gördü gözlerim gerçekleri
Hem de tüm çıplaklığıyla
Biliyordum oysa her şeyi
Bilmek istediğim bir şey kalmamıştı geriye
Zaman kaybediyordum bekleyerek
Yolumu bulamaz olmuştum
Dedim ya bilmek istediğim bir şey kalmamıştı geriye
Düşünecek hiçbir şey yoktu artık
Güneş yüzü görmedi kalbim
Ne ısındım ne de bir aydınlık oldu beni saran
Sanki karanlıklar içinde boğuldum
Kaybettiğim sadece zaman değildi elbette
Neleri yitirdim, nelerden vazgeçtim bir hiç uğruna
Ama sonunda çok şey öğrendim
Vazgeçtim
Yaşanınca tükeniyor, tükendikçe kahrediyor
Pişmanlıksa ömür boyu süreceğe benziyor
Peki ya bundan sonra güneş yüzü görecek mi kalbim ?
Kübist
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder