MEMLEKETİMDEYİM :)

11 Şubat 2011 ve artık evimdeyim. Çok mutluyum. Uzun bir maratondan sonra birkaç gün de olsa ailemle zaman geçirebildiğim için. Hayat şimdi daha güzel. İçim sevgi dolu.

GÖZDEN DÜŞEMEYENLER

Dışına akıtamadığın gözyaşların içine yağan bir yağmursa ve sen arınamıyorsan, yeşeremiyorsa düşlerin, kurudukça ölüyorsan bu yağmur yıkamaz seni, yıkar. Yıkıldıkça ayağa kalkman zorlaşır ve zaman alır. Gözyaşların gökten düşen damlaların aksine içine düştükçe azalır bereketi. Ama vazgeçmez ağlarsın yine. Yıkanıp arınmış gibi yaparsın. Gibilerine bir yenisi eklenir. Biraz daha ezilirken…Ve gezinirken ruhunda fark edersin ki; yıkıntılarını kaldıracak bir sel baskını yoktur. Su hayat verir ama gözyaşı nefessiz bırakır. Akıttıkça boğulursun. Seni boğan damlalar gözden düşemezler, içine yol alırlar.

Kübist

ÇALAR SAAT KURMA TAKINTISI

        Merhabalar =)
        Malum hepimizin cep telefonu var ve pek çoğumuz telefonlarımızın çalar saat özelliğini hemen hemen her gün kullanıyoruz.
        Benim bir takıntım var saat kurma konusunda. Çok uzun zamandan beri saati kurarken tam, buçuk veya çeyrek saatleri ayarlayamıyorum. Örneğin; 07:00, 15:30, 17:00, 09:45, 13:15 vb. gibi saatlerde kalkmayı ya da bir işe başlamayı asla istemiyorum ve bu özelliğim bana ilginç gelmeye başlıyor. Hani kimileri ders çalışmak için saat başını ya da buçuklu saatleri tercih eder ya. İşte buna benzetiyorum. Artık bu özelliğimin teşhisini koydum ve buna TAKINTI diyorum gerçekten. Saati kaça/kaçlara kurduğum konusunda örnek vermek gerekirse; 17:32, 07:06, 12:54, 09:18, 08:26, 20:23 vb.
       Sabahları aynı saatlerde kalkmama rağmen kurduğum saatler yine tutmaz birbirini. Diyelim ki 07:00 civarında uyanmam lazım; saatimi her gece farklı ayarlıyorum; 07:01, 06:55, 06:57, 07.03 gibi değiştirerek saati kurduğumda canım da sıkılmıyor. Belki de beynimin bir oyunu bu. Çünkü adeta oyun oynuyorum saatlerle. Çalar saati seven kimse yoktur herhalde. Ben de bu sayede işi biraz daha ilginç hale getiriyorum ve uyanamama sendromu diye birşey kalmıyor. Bilmiyorum iyi mi ediyorum kötü mü ama şu ana kadar herşey yolunda :)
Kübist

PHYSICAL THERAPY SONG-KAVAN HONARMAND

You want me to make you
Able to walk
Stand on your feet
Able to run
You want me to make you
Able to grasp
Turn on your hand
Able to write

I'm your physical therapist
I will do anything for you
But i need a key that is lain upon your heart
It's a holy word
It is hope

You want me to make you
Free from all pains
Your back and your knees
Your neck at sleep
I want you to break free
From coldness and numb
Contracture and brace
Walker and cane

I'm your physical therapist
I will do anything for you
But i need a key that is lain upon your heart
It's a holy word
It is hope

BARIŞ MANÇO'YU ANMAK...

Takvimler 31 Ocak 2011'i gösteriyor ve kafama dank ediyor ölümünün ardından geçen koskoca 12 yıl...12 yıl önce bırakıp gittin bizi aniden, ne olduğunu anlayamadık, üzüldük, gözlerimiz kurumadı epey zaman.

Sevgiyle ve saygıyla anıyorum seni tarifi olmayan büyük insan.
Seni sevdik ve hep seveceğiz.Sözde değil özde.İş buraya yazmakta da değil yürekte.
Unutmadık ki hiç.Sen bizimlesin.

Nur içinde yat...Büyüğüm, barışım, abim...

FAVORİM MAYMUN =)

Kimileri hiç hayvan sevmez, kimileri korkar, kimileri çok hayvanseverdir. Çoğunlukla kedi, köpek, balık, kuş ve tavşan sevilir, beslenir. Benimse en sevdiğim hayvan her zaman maymundur. Aşırı derecede sevgi dolu içim maymunlara karşı. O kadar sempatikler ki...Bayılıyorum. Allah'a sonsuz teşekkür ediyorum maymunları yarattığı için.

İTÜSÖZLÜK

       İnternet ortamının en güzel sözlüğüdür benim için. Severek takip ediyorum. Acizane bir şeyler de karalıyorum sık olmasa da.
      Vazgeçemeyeceğim bir platform doğrusu. Katkıda bulunan tüm yazarlara teşekkürler.Arada hoş olmayan durumlarla da karşılaşsak sorun değil. Her insan bir değil, kimse mükemmel değil.

      Zaman öldürmek için değil her seferinde bilgi dağarcığımı biraz daha geliştirmek ve eğlenmek için girdiğim itüsözlüğü ve ekibi(mizi) kutluyorum. İyiki başka bir sözlükte yazar değilim. Olmak istediğim yerdeyim !

SOĞUK KIŞ GÜNLERİ...

Mevsim kış, hava buz gibi.
Kar yağıyor sık sık ve ben donuyorum bu sisli şehirde. Dışarı çıkasım bile yok ama mecburiyetten atıyorum kendimi yollara. Canım sıkılmasın diye müzik dinliyorum otobüsün buğulu camlarıyla dip dibe.

Kışa dair hiçbir şeyi sevmiyorum. Şal, atkı, eldiven, mont gibi...Ama giymek zorundayım :(
Bir an önce havaların ısınmasını istiyorum.
Sisli değil aydınlık olsun her günüm. Buz tutmasın ellerim, sadece ısınsın.
Bıktım ayazlardan, kar tutmuş caddelerden ve üşüyen ellerimden.
İstediğim biraz sıcaklık ve bahar.

Bu kareyi geçenlerde yakaladım.

ÇAY GİBİSİ YOK VALLA =]

Eminim birçoğumuz çayı severiz. Olmazsa olmazdır tiryakiler içinse.
Çay; kış günlerinde içimizi ısıtır, arkadaşlarla yapılan samimi sohbetlerimize eşlik eder, yudumladıkça keyif verir.

Simit yanına pek bir yakışır, ince belli bardağa dökülürken göze hitap eder, dudak payında ne izler biriktirir.
Çay gibisi yoktur valla. Günümüzde demleme çay bulmak zorlaştı gerçi ama yine de çaydanlıklarda demlenen çaylar mevcut. Sallama çaylarda hiç tat yok zaten. Bir kafeye gittiğimde doğru düzgün bir fincan çay içemiyorum ama olsun. Evlerimizde çok şükür ki hala o lezzetli çaylar tüketiliyor.

Siz siz olun çay demlemeye üşenmeyin. Sallama sallama nereye kadar değil mi ama ?

SERDAR YAYINDA

Best FM'de Pazartesi-Perşembe 22.00-01.00, Cuma 22.00-00.00 ve Cumartesi 18.00-20.00 saatleri arasında sevgili SERDAR GÖKALP tarafından sunulan harika bir radyo programı.

Şiddetle tavsiye edilir, mutlaka deneyin. Garanti ediyorum çok güleceksiniz.

YARAMAZ ÇOCUĞUM

İçimde senden kalma bir burukluk var

Zaman zaman uğruyor bana

Dertleşiyoruz buruk buruk

Ne yapmalıyım sensiz yaşayabilmek için

Bilmiyorum

Kalemime yüksün

Seni mi anlatmalı kelimelerim

Onca acının ardından

Senin adını duyunca çarpmalı mı kalbim

Tıpkı eskisi gibi mi olmalı

Olmaması gerekirken…

Yaramaz çocuğum

Kaybol gözlerimden

Kalemime yüksün

Yüreğime hüzün

Ve mutsuz bir kadın

Buruk bir acıyla kıvranıp durur

Çekmecende durur mu hala resmim

Hatırlıyor musun beni şarkılarda

Yoksa bittim mi sende

Silindi mi hayalim gözlerinden

Ahh yaramaz çocuğum

İşe yaramıyormuş seni sevmek

İçine işleyinceye kadar

İlk aşk saplanıp kalıyormuş

Yüreğinin tam ortasına

Yıllar geçse bile unutulmuyormuş

“İlkler unutulmaz” dedikleri doğruymuş

Başıma gelince anladım

İçimde senden kalma bir burukluk var

Yaramaz çocuğum

Kaybol gözlerimden

Çık içimden

Kıvranmasın bu kadın.

Kübist

PAZAR HAVASI

Bu sabah uyandım

Aynada içime baktım

Ruhum huzur doluydu

Bir Pazar havasıydı soluduğum

Sohbet ettim sevdiklerimle

İnsanları sevmenin güzelliğini hatırladım

Kalabalıklar içinde tebessüm ettim

Epey zaman sonra

Kuşlara yem verdim

Kahve içtim

Fal baktırıp geleceği düşünmek için değil

Beklentisiz

Gelecek için acelem yok elbet

Şimdilik alıp verecek nefesim var

Ben böyle güzelim

Bugün iyimser bir halim var

Ve güzelmiş hayat

Sandığımdan daha çok

Yaşanmaya değermiş

Telaşsız ve huzurlu bir Pazar havası…

Kübist

ZAMANSIZMIŞ GELİŞİN

Hep doğru yer ve zaman kaygısı

Kaygılarım bitecek sanmışım

Sende aramışım doğruyu

Seni ilk görüşümde doğru bilmişim

Ama zamansızmış gelişin

Kış günü ince giymek gibiymiş

Olmayacak duaya amin demekmiş

Yıldızlar kayarken boşuna dilek tutmakmış

Seni doğru sanmışım bir süre

Teselliler bulmuşum kendime

Avunmuşum çaresiz

Beklemişim

Oysa mevsimler geçmiş

Karlar yağmış içime

Aramızdaki buzlar hiç erimemiş

Ben sıcak tutmuşsam da içimi

İkimize yetmemiş

Zamansızmış gelişin

Aşksızmış yüreğin

Geçmişe takılıp kalmış aşkının aslı

Yeniden yapamazmışsın

Yanılmışım…

Zamansızmış gelişin

Aşksız ve hayırsız…

Gidişinde bir hayır varmış oysa

Sensizlik dertsiz ve tasasız…

Ve yıllar sonra bile sen öylece yalnız

Pişman olup kalakalacaksın.

Kübist

KALABALIK

Kalabalıklar sardı beni

Gecelerde ve gündüzlerde

Caddeler ve sokaklar kalabalık

Her tarafta düşünceler

İnsanlar her yerdeler

Yeni yüzler görüyorum sık sık

Ama unutturmuyorlar seni

Yapayalnızım

Sensiz…

Avuçlarım üşüyor ellerinsiz

Dudaklarım öksüz

Hayallerinle geçiyor gece gündüz

Etraf çok kalabalık

Ama yüreğim tenha ve karanlık

Sensiz…

Kübist

DARMADAĞIN

Odam eskisi gibi derli toplu

Ama ben darmadağınığım

Sık sık kavga ediyorum kendimle

Benle birlikte zamanı da öldürüyorum

Bazen sokağa atıyorum kendimi

Bugünkü gibi…

Bir Cumartesi günü

Arkadaşımla oturuyoruz

Ayaklarımızın altında bir kedi dolaşıyor

Bizi umursadığı yok

Dünyadan bihaber

Masada iki fincan çay ve iki arkadaş

İki aynı acı

Diller ortak

Bir şarkı çalıyor;

“Burada her şey sahte dostum

Gülümsemeler bile…” diyor

Sadece bir şarkı ama öylesine gerçek ki…

Elimizde yarım yamalak bir acı öyküsü

Kendimize faydamız yok

Zamanla geçer demişlerdi

Hala geçmedi acının izleri

Gözleri hep gözlerimin önünde

Buğulu bir camda ise isminin ilk harfi…

Kübist

CÜMLELER VE HAYAT

Cümleleri kuranlar kelimelerdi insanlarla beraber

Cümleler uzun oluyordu ara sıra

Oysa birkaç kelime yetiyordu yaşamaya

Fazlası yoruyordu

Azı ise makbuldü çoğunlukla

Cümleler kuruldukça artıyordu

Yeşilliklerin düşmanı dev binalar gibi

Konuşmalar eskiyordu bazen

İnsan sıkılıyordu aynı muhabbetten

Konuşacak hiçbir şeyin kalmadığı anlar oluyordu

Bazen de;

Cümleler kuruldukça diller yoruluyordu

Çok konuşmanın marifet sayılacak bir yanı yoktu

Çünkü birkaç kelime yetiyordu yaşamaya

“Şükürler olsun yine” demek gibisi yoktu

Çok konuşmaya ne hacetti

Susmak ve hissetmekti bazen hayat

Kafaları boş sözlerle doldurmak değil;

Sessizce kafayı dinlemekti doğrusu.

Cümleleri kuranlar kelimelerdi insanlarla beraber

Kimi cümleler yarım kalmıştı, bekledikleri küçücük bir noktaydı

Kimi insanlar yaşayan ölüydü, bekledikleri gerçek bir ölümdü

Kimi cümleler çoktan tamamlanmıştı

Kimi hayatlar çoktan sonlandırılmıştı

Kimi cümlelerin sonundaki noktalar birden fazlaydı

Her kelimeyle dolabilecek boşlukları vardı

Kimi insanların dolduracak boşlukları yoktu

Kimilerininse boşlukları hiç dolmazdı

Her cümle farklıydı

Dilde, seste ve histe

Kuruluşu ve kelimeleri aynı olsa bile

Her “Seni seviyorum.”aynı değildi

Her insan farklıydı

Ruhta, bedende ve yürekte

Yaratılışı aynı olsa bile

Her damarda dolaşan kan olsa bile

Her hayat farklıydı

Gecede ve gündüzde

Gökyüzünde ve yerde

Takvimler aynı günü gösterse bile

Kelimelerden başka başka cümleler

Et ve kemikten başka başka vücutlar

Dünyanın her yerinde başka başka hayatlar

Ortaklıklar arasında farklılıklar

Cümleler, insanlar ve hayatlar

Cümleler kurulur hep bir yenisi için

İnsanlar doğar ve ölür yeni hayatlar için

Hayatlar biter sonsuzluk için

“Şükürler olsun yine” demek gibisi yok

Kübist

BÜYÜDÜK

Yine kış geldi,

Yine yağdı kar, her yer bembeyaz şimdi.

Yine yeni bir yıla girilmek üzere,

Yine bir yaş daha büyüdük.

Büyüdük, değiştik

Üzüldüklerimiz ve sevindiklerimiz de değişti bizimle beraber

Sevdiklerimiz değişti

Kimi sevdiklerimizden nefret ettik

Kimilerini dost bildik

Kimilerinden haber alamaz olduk

Her yeni yılda yükümüzü biraz daha arttırdık

Omuzlarımız ağrısa bile

Hikayeler aynıydı aslında

Kahramanlar farklıydı

Acılar ve hüzünler aynı yaşları döküyordu gözlerden

Sevinçler farklı yüzleri gülümsetiyordu

Her birimiz birer hikayenin içinde büyüdük

Her yeni yılda hayata daha çok dahil olduk

Bazen fark etmeden

Eskiden çocuktuk

Masallarımız ve oyuncaklarımız vardı

Evcilik oynardık

Şimdiyse insan rolünü bile oynayamayanlarla doldu ortalık

Her şey değişti yıllar geçtikçe

Geçmişe özlem biriktirdik içimizde

Ama özlesek de dönemez olduk geriye

Saat de her an değişiyor

Zaman geçip gidiyor hikayelerimizi içine alarak

Biraz daha yanıyoruz günden güne

Ama kavrulmadan…

Her yanış bizi biraz daha pişiriyor.

Pişiyoruz yandıkça.

Acıya da hayata da alışıyoruz.

Büyüyoruz alışırken.

Kübist

VAZGEÇTİM

Güneş yüzü görmedi kalbim

Ne ısındım ne de bir aydınlık oldu beni saran

Sanki karanlıklar içinde boğuldum

Sesimi duyuramadım

Güneşsizlikte üşüdü içim

Titredim, dayanmaya çalıştım

Işıksız gecelerimde kendimle hesaplaştım

Keşkelerimle oturup sohbet ettim

Pişmanlığımla bir kavgaya tutuştum

Haklı çıkmasını istemedim hiç

İyikilerimse zaten çoktan uçup gitmişti kalbimin kanat çırpan kuşlarıyla birlikte

Gördü gözlerim gerçekleri

Hem de tüm çıplaklığıyla

Biliyordum oysa her şeyi

Bilmek istediğim bir şey kalmamıştı geriye

Zaman kaybediyordum bekleyerek

Yolumu bulamaz olmuştum

Dedim ya bilmek istediğim bir şey kalmamıştı geriye

Düşünecek hiçbir şey yoktu artık

Güneş yüzü görmedi kalbim

Ne ısındım ne de bir aydınlık oldu beni saran

Sanki karanlıklar içinde boğuldum

Kaybettiğim sadece zaman değildi elbette

Neleri yitirdim, nelerden vazgeçtim bir hiç uğruna

Ama sonunda çok şey öğrendim

Vazgeçtim

Yaşanınca tükeniyor, tükendikçe kahrediyor

Pişmanlıksa ömür boyu süreceğe benziyor

Peki ya bundan sonra güneş yüzü görecek mi kalbim ?

Kübist

     

SENSİZLİK

Sensizliğin kışındayım

Ayazımı gösteriyor zaman

Ayaklarım yere basar gibi yapıyor

Takat kalmadı koşmak için

Hüzünlerim her yanımı kapladı

Soru işaretleriyle başım dertte

Parmak uçlarım hissiz

Kırılgan biri oldum son günlerde

Sensizlik içime işlemiş

Yalnızlık baş ucumda

Sensizlik hep içimde

Yokluğun acı, varlığın sancı

Beni eksik koydun

Sensizliğin kışında donuyorum

 Kübist

BİTİNCE

Dokunmasınlar sakın her yanım ağrıyor

Yüreğim yorgun ve kırık

Bir film ya da bir şarkı yetiyor gözlerimi nemlendirmeye

Hayatta seni hatırlatacak çok şey çıkıyor karşıma

Bir zamanlar hiç anlamı olmayan otobüs durağına bile bir anlam yüklemişim fark etmeden

Çünkü o durak iş yerinin karşısında

Çünkü biz o durağın karşısında buluşmuştuk

Sen varken mutlu olamadım elbette

Bu yüzden alışkınım kırıklığa

Ama alışkanlıklar da yetmiyor artık

Bu defa başka

Bu defa…

Yolun sonuna geldik ama yürüdüğüm yollar hiç bitmiyor

Hep bir yetişme telaşı geç kaldıklarım için

Ya da acele mi ediyorum ne, ne içinse

Tuhaf bir sisler bulvarındayım

Önümü de arkamı da göremiyorum

Hep bir muhasebe, hep bir düşünceler yumağı beynimin tam ortasında

Boğazımda yumruk oldu sana söyleyemediklerim

İçim öyle yandı ki

Açlıktı benimkisi

Birkaç güzel söze ve sıcaklığa aç kalmıştım

Seninle yaşarım sanmıştım ama nafile

Yine yalnız ve kederliyim çoğu zaman olduğu gibi

Dolduramıyorum boşluğumu

Sen varken de dolmadı hiç

Bana kattığın hiçbir şey yok aldıkların çokken üstelik

Ne kadar acı değil mi

Ne kadar yazık tutuluşuma

Acınası bir haldeyim

Kısa süren bir birlikteliğin noktasını koydum çoktan

Ama unutması öyle zor ki

Duvarlarda seni görüyorum sanki

Ellerimi uzatsam tutacak gibisin

En ufak şeylere anlam yüklemişim hiç fark etmeden

Bana seni hatırlatıyorlar

Bilmiyorlar hiç seni andığımda kanayacağını yaralarımın

Keşke hak etseydin sevgimi

Hiç olmazsa içim yanmazdı geriye dönüp bakarken

Üzülmezdim bu kadar

Yaşanmalıydı, yaşandı ve bitti derdim

Şimdi bitti derken benim bittiğim apaçık ortada

Bu bitişler başlangıçların düşmanı

Yeni sayfaların açılışına karşı bu bitişler…

Ağlıyor gözlerim hissettiğimde kokunu

Adımı zikredişin kulaklarımda hala

Dudaklarının tadı, ellerinin sıcaklığı hep benimle

Keşke hak etseydin de bittiğinde yanmasaydı gözlerim tıpkı yüreğim gibi

Sen benim canımdın ama canımı alırcasına aşık ettin beni kendine

Sanki bir şırıngayla tüm damarlarıma verdiler seni

Sanki seninle yaşadım her an

Yaşananlar aslında o kadar az ki

Ama olsun unutamadıktan sonra hepsi aynı hepsi anı işte…

Can bir kere de yansa kavrulsa bin kere de yansa kavrulsa hepsi aynı işte

Candan seversen eğer

Candan geçersen kanın akar durur can çekişirsin

Gözlerin dolar hiç ummadığın bir anda çalan bir şarkıda

Ya da bir filmin son sahnesinde kendini bulursun dibe vurmuşken

Seni hatırlatacak çok şey var hayatta

Ama ne olur git artık, gelme düşüncelerime

Hatırlatma kendini

Yorma beni…

Gecelerim bana kalsın.

Düşüncesiz, tasasız benim olsun ömrüm.

Kübist

SONSUZUM OL

Nerdesin ey sevgili

Hangi şehrin kışında üşüyorsun söyle bana

Ne zaman geleceksin

Tanıdığım yüzlerin içinde misin

Yoksa bana şimdi en yabancı sen misin

Ey sevgili nerdesin

Gel artık

Yetmedi mi bunca hüzün

Duy sesimi

Ekmeğim ol, nefesim ol

Güneşim ol doğ içime

Sonsuzum ol ölme

Gel ama hiç gitme

Sev ikimizi, bırakma hiç

Nerdesin ey sevgili

Duy sesimi

Isıt titreyen ellerimi

Yüreğime dokun

İçime işle

Yükümü al omuzlarımdan

Hayat acıtıyor beni

Eski halim yok

Değişmişim yaşadıkça

Eski bene benzemiyorum

Yorgunum bugünlerde

Tek başına çekip çevirirken yüreğimi

Yalnızlığım en sadık dostum

Ama dost da yetmiyor, sen gel bana

Nerdesin ey sevgili

Gel artık

Güneşim ol doğ içime

Sonsuzum ol ölme

Gel ve gitme hiç

Son nefesime kadar bende kal

Bırakma ellerimi

Sev ikimizi

Gel ki ömrüm ömrün;

Ömrün ömrüm olsun.

Kübist

BAŞLIKSIZ

Acımı ne dindirir?

Bir fotoğraf karesine bile sığamazken

Hep bir umutla kalbine sığabileceğimi düşünmenin ne kadar saçma olduğunu fark etmek mi?

Yoksa bu daha mı çok acıtır beni?

Yarım kalan düşlerime borcun var

Hele kalbime, sorma gitsin

Zaten borcunu ödeyemezsin

Sen alıp vermeyensin

Gelip gitmeyen ve gidip gelmeyensin.

Kübist

KENDİMCE

Alnına yazılanları yaşamaktır hayat ve yaşamak yazmaktır çoğu zaman benim gibiler için. Kimisi yazmayı sevmez, birkaç harf bile yorar parmaklarını. Oysa ben en dar, en vakitsiz hallerimde bile cümle kurmaktan yanayım. Belki beceremiyorum ama olsun. Deniyorum, denemeyi ve uğraşmayı seviyorum.

Kalemlerin dilleri var tıpkı insanlar gibi. Kalemime gelenleri şimdilerde klavyeme döküyorum. Kendimce birşeyler karalıyorum ve hayat buluyorum satırların içinde.

Küçüklüğümden beri kalem ve kağıtlarla dostum. Bazen en iyi onlar anlıyor beni. En sıkıntılı anlarımda yardımıma koşuyorlar, beni rahatlatıyorlar. Yapımın aşırı duygusal olması sebebiyle gün içinde başıma gelen en sıradan olaylar için bile bir şeyler yazabiliyorum. Küçük şeylere büyük anlamlar yüklüyorum kimi zaman. Çünkü hayatın her anını önemsiyorum. Yaşarken kafa patlatıyorum. Hiçbir zaman akışına bırakamıyorum olayları. Bu aceleci tavrım bazen hata yapmama neden oluyor. Ayrıca içi dışı bir birisiyim. Hislerim güçlüdür genellikle ve saklayamam tepkilerimi veya fikirlerimi. Bu hallerimi eleştirdiğim oluyor ara sıra ama değişemiyorum. Ben böyle güzelim.

Yaşam bizim için bir armağan. Akıp giden zamana geri dönemiyoruz ki. Bu nedenle yaşadığım her ana, hayatımdaki her insana önem veriyorum. Bazen inciniyorum. Ayrıntılarda boğuluyorum, kendimi yıpratıyorum. Hatta yeni tanıştığım insanlar için bile bunu yapabiliyorum. Kendime engel olamıyorum. Herkese ve her şeye kucak açan yardımsever bir yüreğim var. Abartıyor gibi gelebilirim ama gerçek şu ki; sevgi doluyum hayat dolu olduğum gibi. Çılgın, ani tepkileri olabilen, duygularını zirvelerde taşıyan ve yaşayan, herkesi sevebilen biriyim. Her insan ayrı bir alemdir çünkü. Gün içinde mutlaka iletişim kuruyoruz insanlarla. İyi ya da kötü. Çünkü insansız olmaz hayat. Kaçamayız ki…İnsanlar her yerdeler. Yaratılan en mükemmel canlı. Klasik sözler yazıyorum evet. Hepiniz zaten biliyorsunuz bunları. Bildiğiniz şeyleri okumanız için zorlamıyorum elbette. Ama okuyarak hatırlamak isteyene kapım açık daima. Ne diyorduk ? Hmm tamam hatırladım; insan mükemmeldir diyorduk. Hataları ve günahları olsa da…

Yaşım küçük ama buna rağmen kocaman bir yüreğim var, abartmıyorum. Yaşlı, genç, sağlıklı, hasta, abla, abi, kardeş, teyze, amca, simitçi, şoför, doktor, avukat, yönetici, bankacı, fizyoterapist, anne, baba, aile, öğretmen, temizlik görevlisi, hemşire, imam, kasiyer vb…aklınıza ne gelirse işte… Herkesi çok seviyorum. Her bir insan hayatıma bir şeyler katıyor. Olumlu ya da olumsuz. Bu yüzden iletişim kurduğum veya kurmak zorunda olduğum herkesin bende bir yeri var. Kiminin yeri çok önemli, gitmelerine izin vermiyorum, kapattım kapıları, benimle kalıyorlar. Kimileri ise daha az önemli ve olması gerektiği kadarından öteye gidemiyor paylaşımımız.

Kısacası tüm sıkıntılara rağmen hayatı, hayatın içindeki herkesi ve her şeyi çok seviyorum.

Bir kedinin gözlerinin içine sevgiyle bakmayı,

Bir hastanın elinden tutup onunla birlikte yürümeyi,

Bir çiçeği koklamayı, bir köpekten korkmayı seviyorum.

Yeni tanıştığım insanları ve eskiden beri benim yanımda olanları en önemlisi ailemi çok seviyorum.

Trafikte sıkışmayı,

Kahvaltı edememiş bir arkadaşıma simit ikram ederek onu gülümsetmeyi

Ve en çok şikayet ettiklerimden biri olan üniversite sınav dönemlerimi bile çok seviyorum.

Bir karıncayı ezmemek için ayaklarımın verdiği mücadeleyi,

İnsanları kırmayayım diye hep ince düşünüp davranmamı,

Bazen başkalarını çok düşünmekten kendime zaman ayıramayışımı dahi seviyorum.

Sevdiğim şeyler o kadar çok ki. Sayfalar yetmez anlatmaya. Yine lafı uzattım, artık bitireyim yapmayı en çok sevdiğim şeylerden biriyle yani gülümsemeyle J

Asla kaybetmek istemediğim gülüşüm; seni de çok seviyorum benim yüzümde ortaya çıktığın için.

Bu yazı da benim yüzümden… Bu kadar çok seversem olacağı bu… J

HEPSİ GEÇECEK

Hepsi geçecek
Bir bıçak gibi saplanan yalnızlık bitecek elbet
Rafa kalkacak hüzünlerim
Acılarım huzurla kaplanacak
Geçmişin üstüne sünger çekilecek
Bitecek herşey
Gülecek gözlerimin içi

Hayatımda sildiğim her sayfayı yakacağım
Üstünde halen duran kalem darbeleri yüzünden
Ve aldığım darbeler tarihe karışacak
İz bırakan ve canımı acıtan ne varsa
Hepsi geçecek
Gülecek gözlerimin içi

Elbet bir gün...

BURÇAK'A

Bir kitaptı altı üstü

Bir hayattı içindekiler

Defalarca dokundu parmaklarım her sayfasına

Yetmedi hiç

Yeniden elime aldım

Bıkmadım okurken

Bir kitaptı altı üstü

Ama bir hayat vardı içinde

Büyüyen bir kızın büyük yüreği saklıydı her köşesinde

Dolu dolu yaşanmış on altı yılı anlatıyordu

Dolu dolu oluyordu gözlerim

Bir kitaptı altı üstü

Hiç tanımadığım bir kızın öyküsüydü

Öylesine sevdim ki bu küçük kız çocuğunu

Sanki bir yakınım olmuştu

O gideli çok olmuştu ama

Hiç unutmuyordum

Bir kitaptı altı üstü

Ama her kelimesini sevdim

Mavi saçlı kızı sevdim

Kızın adını sevdim

Bir kitaptan çok daha fazlasıydı

Okuduğum her satırı

Ve Burçak’ın yaşanmışlıkları…

Her sayfada hayat

Hayatta acılar vardı

Mavi saçlı kızım benim

Burçak’ım

Seni seviyorum

Rahat uyu hep…

Sevgimizle bekle oralarda…

Kübist

ONLAR

Yolları kesişti birden

Aynı yola girdiler

O koştu, diğeri yürürken

O hızlandı, diğeri geride kaldı çabasız

Mesafeler arttı

Hem kendilerinden hem birbirlerinden uzaklaştılar

O yoruldu ama koştu yine

Diğeri kaybetti onun izini

Gündüzler karardı, geceler sabaha vardı

Ve bir gün karşılaştılar aniden

O “Neden böyle oldu ?” dedi

Diğeri “Bilmiyorum.” dedi

O “Sürer mi böyle ?” dedi

Diğeri “Emin değilim.” dedi

Onun içi acıdı

Dumanlar çöktü gözlerine

“Ne zaman benim için mücadele edeceksin ?” dedi

Diğeri sustu, cevap vermedi

Onun sabrı yetmedi

“Yeter” dedi, beklemedi, gitti

Başlangıçların sonu gelirdi bir gün

Ama bu kez erkendi

Bitti her şey

Tükendiler veda bile edemeden

İnançsız ve emeksiz olmadı aşk

O unuttu diğerini

Diğeriyse onu kaybetti ömür boyu.

Kübist

ÖZLEDİM

Kaçıp gitti uykum benden

Uyuyamadım

Eskiden böyle zamanlarda masallarım vardı

Hikayeler anlatırdı annem

Ve öperdi sıcacık; geçerdi uykusuzluğum

Anne öpücüğü bir dua idi sanki Tanrı’ya

Çocuğu hemen uyusun diye…

Uykum var ama uyuyamıyorum

Ne masallarım var beni yalnız bırakmayan

Ne de yanaklarımda annemin öpücüğü

Uykusuzluklarımla baş başayım gecelerde

Özledim

Uyuyamadığımda anne öpücüğüyle uykuya dalmayı,

Çocukluğumdaki ailemi,

Misafir gibi sayılı günlerle kalmadığım evimi,

Büyümeden önceki her şeyi özledim

Kaçıp gitti uykum benden

Çocukluğumun kaçtığı gibi

Bana yürümek kaldı yorulmadan

Ayrılıklara aldırmadan

Adı hayat bu serüvenin

Yol boyunca sıkıntılara katlanmalı

Yolun sonunda düşmemek için

Özledim

Uyuyamıyorum büyümekten…

Kübist